In de zomer van 2015 kregen wij ons derde kind, een dochtertje Inez.
Vlak na de geboorte liep ze blauw aan en het werd al snel duidelijk dat er iets niet goed was.
Inez bleek continue aan het stikken en kreeg hierdoor zuurstof tekort en had hartslagdalingen. Ze moest om de 10 minuten uitgezogen worden. Ze had geen enkele zuig en slikreflex en was helemaal verlamd in haar mondgebied. Ze had 24u bewaking en verzorging nodig wilde ze het overleven.
Na een week of 8 op de neonatologie ging ze naar de High Care en mocht na ruim 5 maanden met- een mini unit met apparatuur en dag en nacht Kinderthuiszorg- mee naar huis.
Inmiddels had ik mezelf de nodige skills aangeleerd en kon ik de neus-maagsonde inbrengen, uitzuig apparatuur bedienen en verzorgde haar zoveel als mogelijk zelf. Heel eerlijk gezegd voelde ik mij meer haar persoonlijke verpleegster dan haar moeder. Ik stond de hele tijd 'aan', bij elk piepje (en dat waren er heel veel) sprong ik weer op in alle paraatheid om stikken te voorkomen. Gelukkig hadden we ook Kinderthuiszorg waardoor ik mijn andere twee kleine kinderen kon halen en brengen van de peuter en kleuterschool en nog wat kon slapen in de nacht.
Vooruitgang ging heel moeizaam en langzaam, telkens een stap vooruit en twee terug. De artsen wisten niet wat er aan de hand was en een inschatting maken van een prognose en wat haar en ons te wachten stond was hierdoor niet mogelijk.
Na 3 jaar kregen we -na ontelbare onderzoeken en potentiele diagnoses- te horen dat ze het Worster Drought Syndroom had. Een zeldzame aangeboren aandoening, waarbij het gebied in de hersenen dat zorgt voor de aansturing van de spieren mbt de mondmotoriek niet -goed- is aangelegd. Dit verklaarde alles en eindelijk hadden we een houvast. Het was een niet progressief syndroom en met de juiste behandelingen en therapie zou zij er goed mee kunnen leven.
Als ouder van een kind met een bijzonder verhaal houd je je vast aan alles wat je kind wél kan en laat zien. Het zijn meestal kleine gebeurtenissen en momenten die tot grote vreugde leiden en je gelukkig maken juist omdat niets vanzelfsprekend is. Inez heeft mij geïnspireerd om met andere ogen te kijken, naar wat wél kan en te zien wat er wél is.